"Hope Diner" by Tommy Malone

Donder en bliksem. Dat zou het worden vandaag. Dus we kunnen uitslapen. Tegen zes uur worden Erica en ik wakker. De zon schijnt onze kamer in en de hemel is helblauw met een paar witte wolken.

Hardloopkleren aan en voordat de donkere wolken komen hebben samen een rondje van 6 kilometer hardgelopen door de bossen van Putney.We zijn nog maar net binnen of de eerste druppels vallen.

Robbie wordt intussen ook langzaam wakker en met de belofte dat we vandaag (vanwege de regen) naar de Target gaan (een hele grote Blokker gemixt met C&A, Robbie’s favoriete winkel hier) vertrekken we. We nemen de b-wegen en rijden over lommerrijke weggetjes en door prachtige dorpjes. Al zien we ook wel dat er in omliggende dorpjes iets minder welvarende Vermontianen wonen.

We stoppen in Bellows Falls. Afgezien van een mooi winkelstraatje heeft Bellows Falls een heel mooie oude Amerikaanse Diner, nog in originele staat en nog volop in bedrijf als ontbijt en lunchtent, Miss Bellows Falls.

In Rockingham Street net ten noorden van de winkelstraat werd de Diner "Miss Bellows Falls" rond 1930 door de “Worcester Lunch Car Company” in elkaar gezet. Je kunt zelfs het produktie-nummer op de wand zien zitten; nummer 771. 

Het heeft een mooi gewelfd houten dak en de buitenwanden zijn porselein geëmailleerd aluminium platen.

"Miss Bellows Falls" staat in grote blokletters verdeeld over de panelen, aangevuld met de letters "Booth Service". Het is de enigste nog in zijn soort die nog bestaat.

We stappen binnen. Het is bijna een film. Achter de bar staat de kok het eten te bakken op grote metalen platen. De achterkant van de bakplaat is zwart uitgeslagen van het vet en de hitte.

In de hoek van de bakplaat liggen een stapel gebruinde blokjes aardappel, reeds gaar, te wachten op een bestelling. De koelkast heeft 4 deurtjes, waarschijnlijk allemaal met een andere koudezones en worden opengemaakt met mat uitgeslagen metalen handvatten met klem.

Er staan zes rode krukjes aan de bar, er zijn 5 zitjes aan het raam, tafeltjes bekleed met rood/wit geblokte zeil. Op tafel ligt een grote glazen plaat en daaronder de menu’s: lever met uien, hamburgers, kalkoen met gravy (dikke witte zoute saus), 3 stukken gefrituurde kip in beslag. Dat werk.

Aan de bar zit een man met een bleke, iets te grote, spijkerbroek die omhooggehouden wordt door een zwarte versleten nep-lederen riem, geruit overhemd met slijtgat in de schouder, vale pet en vette bril voorovergebogen te eten van zijn hamburger. Er vallen stukjes spek tussen zijn broodje weg in het plastic mandje waarin zijn hamburger is geserveerd. Het plastic mandje ligt vol met geribbelde chips (of crisp zoals ze hier zeggen). Terwijl hij eet mompelt hij wat tegen de kok die met de rug naar hem toe staat het vlees te bakken. De kok reageert nauwelijks, in ieder geval niet zichtbaar. 

Eén ouder echtpaar zit te eten in één van de zitjes. Er wordt zacht wat gepraat, maar het meeste geluid komt van de bakplaat: sissende hamburgers, kappende uien en het geschraap van het schoonmaakmetaal waarmee de kok de vette etensrestjes in een gleuf naast de bakplaat schuift.

De serveerster met de koffiepot in haar hand geeft aan dat wel overal mogen zitten, plek zat. Het hele tafereel kan zo in Fargo.

We nemen een Hamburger, een Sloppie Joe en een BLT. Allemaal met een enorme mand vol chips. En de koffie wordt overdadig bijgeschonken als ik net de eerste twee slokken op heb. “A greasy spoon diner experience” noemde Evie het.

Dan, hop naar de Target. Robbie loopt de hele winkel door en koopt niet meer dan een prikbord en witte sportsokken. Pa komt met een hele nieuwe garderobe thuis....

Nog even snel langs  Keene Central Square. Het zou volgens de overlevering een pleintje zijn waar je zomaar een Dolorean door de straat kan zien vliegen, hooverboards over de fontein zien suizen, Marty een cafe uit komt rennen of waar Doc Brown in zijn witte ziekenhuisjas passeert. Het lijkt er inderdaad wel (een beetje) op.

Snel en taartje gegeten in Keene Confections Pastry Shoppe. Op de deur hangt een uitgebreid verhaal van 1 kantje A4 dat ze binnenkort twee weken op vakantie gaan en waarom (hebben ook hard gewerkt). "Waarheen?" vraagt Erica aan de broers achter de vitrine. Dan ontstaat er wat verwarring omdat Erica "SouthPark" als bestemming verstaat.

Nog even langs bij de plaatselijke Maple Syrup boer hier vlak om de hoek. Dat is het plan.

De wolken worden donker en bewegen raar om elkaar heen. Het soort wolkbewegingen dat je in Nederland eigenlijk niet ziet, de voorste rij wolken bewegen naar links en de wolken daarachter bewegen naar rechts.

Dan roept Robbie van de achterbank dat zij noodmeldingen krijgt op haar telefoon. ”Maak dat u thuis komt, Tornado’s in aantocht” is de tekst. Niet 1 keer, niet twee keer, wel vier keer komt de melding op haar telefoon. Reden tot paniek? Het verkeer om ons heen maakt geen aanstalten om haast te maken.

Al snel blijkt dat de tornado’s verderop passeren en niet bij ons. Gelukkig.

Bij de Maple-boer blijken er natuurlijk veel verschillende Ahorn-siropen te zijn. Licht, Amber, Donker, met fruitsmaak, uit een bourbon vat, gerookt, noem maar op. Alles moet geproefd worden. Voor 1 liter siroop heb je 40 liter sap van een esdoorn nodig. Voordat je een litertje sap van de boom kunt tappen, moet de boom veertig jaar groeien. Niet zo gek dus, dat Maple syrup aardig aan de prijs kan zijn.

De natives waren de eersten die ahornsiroop gebruikten als zoetstof maar ook als medicijn (omdat het energie geeft). Ze hakten een gat in de esdoorn en vingen het sap op. Om er siroop van te maken, lieten ze hete stenen in het sap liggen (zo verdampte het water), of lieten het sap ‘s nachts bevriezen zodat ze de volgende ochtend het bevroren water van de rest van het Ahornsap konden scheiden. Nu heeft de familie die “Hidden Springs Maple” sinds 1858 bestiert daar, denk ik, wel een trucje voor. 

We hebben mazzel. Het bedrijf is sinds kort geheel overgegaan op “Organic”, dus alle “niet Organic” Maple-syrup gaat goedkoop de deur uit. En aangezien het eeuwig houdbaar is (zeggen de indianen) nemen we maar een flink portie mee.​

De hele avond rommelt het in de hemel nog lekker door en de alarmmeldingen op Robbie telefoon zijn afgezwakt naar “Flood Warnings". Maar daar hebben we boven op onze privé-berg geen last van.​