15 Mei: If I Were A Carpenter

(15 mei 2003: Country zangeres June Carter Cash, 2e vrouw van Johnny Cash, overlijdt in Nashville, Tennessee. Ze wordt 73 jaar. Ze had hits met John Cash, waaronder 'If I Were A Carpenter’. Een van haar meest legendarische optredens was in 1982 tijdens de opnames van de tv-show "ACL” met Johnny Cash in Austin).

15 mei 2023, Austin

We gaan ons huis verlaten in Houston. Om de vierde stad (qua grootte) in Amerika te verlaten duurt even. Om weg te geraken uit de woonplaats van 7,5 miljoen mensen, duurt meer dan een uur. Maar daarna zijn het ook gelijk eindeloze landerijen en lange stukken “niks” op onze route naar Austin.

Als we proberen een ontbijtplek te vinden is de keuze op maandagochtend dan ook niet reuze. In Bellville worden we door de plaatselijke koffiedame naar Newman’s Bakery gestuurd. Bellville is een dorpje van niks, maar de bakkerij heeft een collectie koekjes, taarten en zoetigheid alsof half Texas zijn gebak er van moet krijgen. Een toonbank van wel 15 meter helemaal volgestapeld met koekjes, gebak en cakes. Stapels van wel 50 cm hoog met lekkernijen. Elke dag vers….maar in hemelsnaam, voor wie?

Het geheel oogt ook behoorlijk vervallen. Stukken gips van plafond laten los, de vloer is oud gevlekt beton, de muren vergeeld en de decoratie bestaat uit een oud zwart nep-leren bankstel, blank gelakte houten stoeltjes met spijltjes en een grote collectie verschillende tafeltjes met formica als bekleding. En als Ries terug komt van de toilet, weten we het zeker…het is heel lang geleden dat hier iets gedaan is aan onderhoud. Ook best lastig als je elke dag zulke hoeveelheden koekjes moet bakken. Bij de Mexicaanse serveerster bestellen we ons ontbijt. Dat moeten we doen gebukt om de toonbank heen, want de serveerster is zo klein dat ze zelf nauwelijks boven de toonbank uit komt. De ontbijtcollectie is ook best bijzonder, havermoutpap met 4 sneden brood en een maistaco met ei.

We kiezen ervoor om niet in één streep door te rijden naar Austin, maar TomTom te vragen ons over de binnenwegen te leiden. Prachtige landschappen wisselen prachtige typische Amerikaanse dorpjes af. Je kent ze wel, de equivalenten van het pleintje in Back to the Future; winkeltjes in een cirkel rond een pleintje met midden op een groot overheidsgebouw, vaak een rechtbank of een gemeentehuis. In La Grange (ja klopt van ZZ Top) zijn van de 20 winkeltjes er minimaal de helft antique stores. Winkeltjes vol gestouwd met prullaria, bemenst door dames die al lang de gepensioneerde leeftijd hebben bereikt. De eerste antique store worden we gelijk overvallen door een overenthousiaste winkeleigenaresse die blij is dat er iemand binnen komt. Ze staat klaar met 4 stukjes chocolade bij de deur en begint gelijk een heel verhaal over de historie over de winkel, haar bijzonder collectie aan oude autootjes, en haar eigen orgasme: een oude kluis die achter in de winkel staat die al meer dan honderd jaar oud is en waar de apotheek in cowboytijden zijn pijndrugs in verstopte voor verslaafde cowboys. Wat de cowboys niet wisten dat de apotheek de code kwijt was, dus dat de kluis nooit op slot stond. En als we de deur uit lopen loopt eigenaresse met ons mee naar buiten en legt ze omstandig uit waar welke winkel zit, wat er te halen is en dat we vooral moeten gaan eten bij bij de Bodega. Dat doen we dan maar.

Het lunchplekje heet “Bodega” omdat er 3 flessen wijn in een kast staan….maar ze hebben wel lekkere rijk belegde platbroden.

Op het pleintje staat een groot bod met opschrift: vanavond gratis hamburgers! Ernaast staat een grote BBQ wagen met opschrift “Feed for Need”. De regionale kerken organiseren elke week een gratis hamburgeravond voor de minderbedeelden en zwervers in de omgeving. Mooi toch. En nee, niet cynisch doen dat dan hamburgers niet de gezondste keuze zijn….het is Texas…

De heuvels in het landschap nemen toe. De weilanden staan vol water (het regent al weken zeer overvloedig) en longhornkoeien, her en der ver- of ontsiert (ligt er maar aan hoe je er naar kijkt) door een roestige jaknikker die ooit olie uit de grond pompte. Ik beschrijf het maar een beetje uitgebreid, ook voor Gertjan, want die heeft van de autorit maar weinig meegekregen. Van de 8 uur rijden heeft hij er zeker 6 liggen pitten. Hij is zo lief als’ie slaapt

We houden het bijna de hele rit droog tot Austin. Het huisje is supersnel gevonden. Een prachtige wijk vol oude bomen die tunnels over de weg vormen. Zo rijk als ons vorige huisje gedecoreerd was, zo kaal is dit huisje. Tot grote ergernis van onze huisontwerper, Gertjan, heeft de huiseigenaar in elke lamp een 80 watt tl-lamp gedraaid, waardoor het geheel de gezelligheid van een gemiddelde slagerij heeft. Maar goed, het ligt prachtig, is schoon en heeft 2 ruime bedden, een keuken en een tuintjes met gele meubels op rommelig gelegd knal groen kunstgras.

Inmiddels is het weer gaan stortregenen. De talrijke foodtrucks sluiten vroeg. Na een hamburger bij Mangonlia Café aan de South Congress, rennen door de dikke regendruppels naar de Continental Club aan de overkant van weg. Een legendarische muziek-etablissement. Zo’n plek die je als muziekliefhebber op zijn minst één keer in je leven moet hebben bezocht. Maar in de afgelopen 30 jaar heeft in mijn hoofd de cultstatus de zaak ook veel mooier gemaakt dan hij in werkelijkheid is. Als we de deur van de Continental Club binnen lopen, staan welk gelijk in het cafézaaltje. Een zwart geverfde doos van 20 mij 50 meter, behangen met lampjes in de vorm van chilipepers.

Achter het toneel hangt een bordeaux-rood gordijn, maar daarop met het legendarische logo van de club. Op de tv boven de bar is een tv-uitzending uit 1975 te zien van “the price is right”. De serveerster die tussen het publiek rondloopt met haar grote dienblad vol bier boven het hoofd vraagt of we nog een biertje willen…of het een “lone star” mag zijn…want Dale Watson, die vanavond speelt, wordt gesponsord door het biermerk van de Lone Star State. De grijs gekuifde Dale komt op en brengt een avond vol romantische swing country, met een kitsch randje. En om de 5 nummers speelt hij en de band een reclame-commercial na voor het biermerk, incl foute grappen, cliché teksten en acteerwerk. Nog nooit eerder gezien, commercials in een live optreden.
En Ries krijgt achter in de zaal nog even country-two step-dansles van een hitsige bebrilde dronken opdringerige Texaanse huisvrouw, half de lengte van Ries.

T’is middernacht als we naar ons huisje lopen (5 minuten lopen) en het schilderij van Stevie Ray Vaughan op de artiestenuitgang van de Continentalclub dankbaar groeten voor de fijne avond.