16 Mei: My Guy

16 mei 2023, Austin

“Er is iets in de lucht van Austin - iets aan de manier waarop de stad pulseert - dat muziek inspireert." Volgens Stevie Ray Vaughan. Stevie's geest hangt (naast de geur van barbecue) overal in de stad.

Na een bakje yoghurt met gezonde vulling gemaakt door Gertjan, vertrekken we op de wit-groene scootersteps die hier door de hele stad liggen/staan zoals bladeren in de herfst. Binnen no time hebben we de Congress Avenue helemaal afgerost met onze scootersteps en eindigen we bij het Capitool, het parlementsgebouw van Texas. We mogen naar binnen en vrij door het gebouw rondlopen. Zoals meestal bij de Capitoolgebouwen in Amerika, het is allemaal net wat te protserig, glimmend en potsierlijk, maar niettemin indrukwekkend. Door het gebouw krioelen mannen in blauwe Italiaanse pakken, met gel in hun haartjes en bruin leren aktetassen als volleerde posterboys van de volgende verkiezingen,  naast vrouwen in blauwe kokerrokken die luidt telefonerend met hun hakjes over het marmer klakken. Op het bankje onder de koepel zit een bejaarde man van behoorlijke omvang met grote grijze baard die samen met de poster op zijn rollator omstanders probeert te overtuigen van de grote gevaren van GPS. Daar doorheen lopen groepen schoolkinderen die rondgeleid worden door het gebouw en uitleg krijgen over democratie.

Wij lopen de grote trappen op om de enorme ronde binnenplaats van boven te bekijken. Als ik de “tweede kamer” van het parlement binnen wil lopen houdt een imposante bewaker mij tegen. Er is zitting en er worden deskundigen gehoord. Ik mag wel naar een etage hoger lopen om op het balkon te gaan zitten en zo de zitting te kunnen zien. Dat doen we en we horen een zitting over gezondheidszorg en een dame van Zuid-Amerikaanse achtergrond geeft op geroutineerde wijze in 5 minuten haar dramatische levensverhaal met depressieve moeder en verwaarloosde kinderen. Zo legt ze uit hoe in praktische zin het systeem mensen laat vallen als ze in nood zijn. Na 5 minuten gaat de wekker en moet ze ophouden met praten. Ze redt het op 4 woorden na precies binnen de tijd.

Dan blijkt dat de scooters toch een behoorlijke gat in onze begroting slaan als we per rit betalen en nemen toch maar een abonnementje.

We crossen nog wat verder door de stad op onze stepjes. Via de 6th street bezoeken we Rainey Street, groeten het beeld van Willie Nelson op Willie Nelson Boulevard en rijden door naar het Zilker Park, om daar de handen van Stevie Ray Vaughan (zijn standbeeld) te kussen aan de rand van Lady Bird Lake.

'T is al lang lunchtijd en we ruiken een BBQ. Net achter Zilkerpark ligt Terry Black’s Barbecue. Al 40 jaar een begrip in Texas. 24 uur per dag wordt hier het heerlijkste BBQ vlees klaargemaakt. Als we even achter het restaurant langslopen om de BBQ’s te zien worden we naar binnen gevraagd door de Pitmaster (de BBQ baas). Hij legt vol trots uit hoe de oude lpg tanks zijn omgebouwd tot 5 lange ketels waarbij aan één kant een vuurtje van Texaans eiken wordt opgestookt, waarna de stukken vlees uren en uren garen in de warmte en rook van het vuur. Na een rustperiode die net zo lang duurt als de gaartijd mag het vlees pas naar de uitgiftebalie van het restaurant.

Het restaurant in een enorme fabriek. We worden naar binnen geleid en via wat Disneyachtige u-bochtjes komen we bij een eerste counter waar we moeten kiezen uit 10 verschillende bijgerechten. We gaan voor coleslaw, aardappelsalade en Mac’nCheese. Het eten wordt op een enorm dienblad gelegd dat is bekleed met vettig slagerspapier. Het dienblad wordt door een collega overgenomen en naar het vlees gebracht. We lopen langs een bak met ijsblokjes waarin de drank wordt gekoeld. Bij het vlees staat de slager met een enorm kartelmes, zwarte handschoenen en een rubber schort enorme stukken brisket, ribs, worsten en varkensvlees te snijden. Alles wordt op de weegschaal gelegd en daarna naast de bijgerechten op ons dienblad gelegd. Met het enorm dienblad met vlees en bijgerechten, een had vol bier en een bosje plastic bestek mogen we een plek uitzoeken aan de lange tafels op het terras. Kadootje van m’n moeder, deze lunch met de jongens. En de smaak….als ik er nu over schrijf loop het water me weer in de mond.

In de middag op zoek geweest naar een “cheap guitar” om die straks te kunnen gebruiken in de videoclip. We zijn thuisgekomen met een gitaartje gemaakt van een sigarendoos.

Nog een lekker worst gegeten bij Bangers op Rainey street. Een straatje vol oude huizen die verbouwd zijn tot eethuisjes. Hier en daar al zover opgeknapt dat het ook een beetje z’n eigenlijke sfeer verliest, maar niettemin gezellig en lekker, huisgemaakte worst met friet en bier.

Gertjan maakt later die middag de huiskamer van ons kale huisje alsnog gezellig door over alle lampen een rood zakdoekje met Día de los Muertos motief de  draperen. Het rode licht dat nu door de ramen schemert geeft gelijk een heel andere associatie in Rock&Roll-town Austin..

Nog even 2 bandjes (1 subtiele kloon van Stevie en een kloon op steroids van Stevie) op 6th street meegepakt, uiteraard met een paar bier. Ook 6th street lijkt zijn naam van live muziekstraat van de wereld een beetje te verliezen nu r’nb-diskjockeys met hun platenspelers de macht overnemen. Maar misschien worden we ook gewoon oud.

Uitgeluisterd rijden we op de elctro-step vliegensvlug naar ons huis.