17 mei: Tecumseh Valley

(17 mei 1975 vond de eerste editie plaats van het muziekfestival genaamd "A Day in the Garden" in New York. Een van de artiesten die optrad was de Amerikaanse singer-songwriter Townes Van Zandt. Tijdens zijn optreden speelde hij een nummer genaamd "Tecumseh Valley", dat gaat over een meisje genaamd Caroline die uit Austin komt)

17 mei 2023, Austin

Een dag met uitdagingen, een missie en de verlossing. Allemaal in 16 uur. Een soort heilige ervaring dus.

We rijden door Hill Country vandaag. Hill Country is een groot gebied dat net ten westen van Austin ligt en wordt gekenmerkt door heuvels, wijngaarden, olijfbomen, mooie natuur en pittoreske dorpjes. We starten met twee uitdagingen. De eerste begint met een rit naar de Enchanted Rock, 2 uur rijden van Austin. Tenminste, als je rijdt via de toeristische route. Smalle wegen die door het landschap kronkelen. We hebben mazzel. Door de overvloedige regen staan de velden vol met gele, rode, blauwe en paarse bloemetjes. Even later hebben we pech. Door de overvloedige regen wordt het garvelpad waarover we de auto sturen onderbroken door rivieren die de zandweg overstromen. Geroutineerd stuurt Gertjan de auto over de keien door de rivier met het water (tot aan de deur). Paul Chevrolet op Safari in Texas...zoiets.

Eenmaal aangekomen bij Enchanted Rock wordt de tweede uitdaging een kleine missie. Enchanted Rock is een 600 meter hoge rode steen die je in een uur in de brandende zon kan beklimmen. Ik deed dat al eens eerder met Robbie in 2011, waarbij zij op magische wijze (volgens de native overlevering) in de berg verdween.

Nu kwamen we met een kleine missie. Een kennis van Stephan verloor enkele jaren geleden zijn 12 jarige zoontje. De kinderen uit de klas van het jongetje bedachten dat hij nooit mocht worden vergeten. Als ode aan hem beschilderden ze witte keitjes en gaven die mee aan mensen die de wereld over reizen, met de vraag om die steentjes op allerlei bijzondere plekken te leggen en zo te zorgen dat hun klasgenootje nooit kan worden vergeten (en hij vanuit de hemel de steentjes met zijn naam kan zien liggen). Vandaag verbergen we zijn steentje in een rotsspleet boven op de top van de Enchanted Rock.

Als ons lichaam na de bloedhete afdaling weer een normale temperatuur heeft bereikt rijden we door naar Fredricksburg, een plaatsje dat zijn Duitse achtergrond vakkundig exploiteert. Ik koop een cowboyhoed en we eten een Duitse lunch, een Rueben (Roggebroodje met Corned Beef, zuurkool en gesmolten kaas) in de Altdrop Biergarten.

Een paar kilometer verder ligt Luckenbach. Op het eerste oog niks bijzonders. Een oud postkantoor uit laat 1800. Ware het niet dat Waylon Jennings en Willie Nelson er een nummer over zongen rond 1977, Luckenbach Texas, over hoe je soms kunt verlangen naar "even helemaal niks".

Sindsdien is het een bedevaartsoord voor muziekliefhebbers.

We rijden de parkeerplaats op. Het is niet meer dan een verzameling oude houten gebouwen en schuren, met een kroeg, een winkeltje, een danszaal en een achterom met een klein podium met daaromheen banken en tafels onder oude bomen. Op weg naar het kroegje fluistert een Amerikaanse ons al toe: “there is music”. Op het podium zitten 5 mannen (en een hondje) in de leeftijd tussen de 50 en 90 jaar. Op een stoel, pratend met het publiek, liedjes zingend, gedichten voordragend en moppen tappend hebben ze zichtbaar lol met elkaar op deze woensdagmiddag. Als we aan komen lopen worden we begroet met: " Hey there you are, we were waitin' for you guys". We worden nog even overhoord (where are you from, ah Amsterdam, been there, played there….). Heerlijk los sfeertje, in de zon, drankje erbij. De oudste van het stel (de violist) ligt bijna horizontaal in zijn klapstoeltje. En hoewel zijn vingers zijn eigen denkvermogen nauwelijks meer bij kunnen houden, heeft hij zoveel schik tijdens het spelen en flauwe moppen tappen dat hij zich een paar keer bijna verslikt in zijn eigen kunstgebit. Zo wil ik oud ook worden.

We rijden nog een paar kilometer verder naar Gruene om daar de mooiste dancehall van Amerika te bekijken. Gruene Hall is niet zomaar een danszaal. Het is een honky tonk met een ziel. Gruene Hall, de oudste nog steeds in bedrijf zijnde danszaal in Texas, is als een klein stukje hemel voor degenen die van ouderwetse muziek en een goede two-step houden. Het is alsof je teruggaat in de tijd naar de dagen waarin danszalen het middelpunt van het sociale leven waren in kleine stadjes door heel Amerika. En nog steeds treden er grote jongens en meisjes op, omdat het één van de zalen is waar je als beroemde (country) ster wil hebben gespeeld. We treffen het. Er speelt een plaatselijke Rockabilly bandje.  De dansvloer is gevuld met ouderen, jongeren, kinderen. Alles danst door elkaar.

Maar de verlossing moet nog komen. We rijden terug naar Austin, eten een (voortreffelijke) pizza aan de South Congress en schuiven nog een keer de Continental Club achter ons huis binnen. Daar speelt vanavond Jon Dee Graham. Hij speelt daar elke woensdagavond. Jon zag ik  “a long time ago” in Groningen. Een grommende beer van een vent die prachtig ontroerende liedjes zingt, maar zijn punkverleden is nooit ver weg. Sinds ik dat optreden zag koop ik ongehoord zijn platen. Jon is "Residential Artist"van de Continentalclub. Dat betekent dat hij elke week (mits niet op toer) in de club speelt. Er zijn veel clubs die (zeker doordeweeks) zo'n vaste artiest hebben. Maar niemand was nooit zo lang vaste bespeler van één club als Jon.

In 2018 werd Jon getroffen door een hersenbloeding. Sindsdien is hij gekluisterd aan Austin (en aan een stoel) en toert hij ook niet meer. Dus in welke staat we Jon zullen aantreffen…en daarbij…sinds enkele jaren staat zijn “a place in the shade” op ons repertoire. Het nummer waarvan wij het vaakst te horen krijgen….”welk liedje was dat….prachtig”. Zou hij het nummer vanavond doen? Hopenlijk wel.

Jon staat achter de club bij de artiesteningang te wachten als wij naar de voordeur lopen. We zijn binnen, staan met ons neus op het podium (da’s al snel zo, want zo groot is het er niet) en voor we ons eerste bier besteld hebben komt Jon op, duidelijk wat moeizaam en wankelend lopend (hij vertelt dat hij sinds vier dagen weer kan lopen zonder rollator), gaat zitten, plugt zijn gitaar in de versterker, knikt naar de band en zet “a place in the shade” in. Wat volgt is een uur lang rauwe, vette, gruizige, ontroerende, swingende, lieve, agressieve, melancholieke rootsmuziek van de allerbovenste plank. Wat mij betreft nu al mijn concert van 2023. Tot tranen toe geroerd. En bijna net zo mooi als Jon zelf de vrouwen beschrijft, zo zou ik zijn optreden willen beschrijven:

She’s as pretty as a butterfly wing.
A butterfly wing,
A butterfly wing.
She’s as pretty as a butterfly wing.
She’s as pretty as that.