23 Mei: Com On-a My House

(23 Mei 1928: Rosemary Clooney, Amerikaanse zangers wordt geboren. Ze scoorde hits met 'Come On-a My House' en 'This Ole House'. In 1954 scoort ze opnieuw een hit met het nummer "El Paso".)

23 mei 2023, El Paso

Het eerste motel met ontbijt deze reis. Wat een verwennerij!! Gertjan hoeft deze keer geen fruit te snijden en dat in bakjes voor ons te doen om het daarna met yoghurt, muesli en honing lekker te maken. Nee, Motel Fort Davis (tevens RV park) verzorgt een total breakfast-buffet. Je snapt het al…..bij de ongezellige receptie staat een plexiglas bak vol cakejes in cellofaan, mini-hamburgertjes in cellofaan die je even in de magnetron kan doen, veelkleurige  cereals voor in de skimmed milk, een ouderwetse bruine koffiemachine, toast met kuipjes jam, in de koekast staat een lobbige tropische fruitsap-mix in een grote plastic container en….tadaaa…een pannenkoekbakmachine…..Echt waar een machine die een hoopje  beslag uitpoept op een lopende band. Die lopende band gaat langzaan naar een heater en aan het einde van de band valt je pannenkoekje op je bord. Tenminste als je op tijd door hebt dat dat het concept is. Anders valt je pancake op de counter van de receptie. Zoals bij mij.

Als we het Motel verlaten rijden we een 100 kilometer door en om het Davis Mountain State Park. Mooie rotsen, glooiende wegen en eindeloze vergezichten. We zijn bijna alleen op de weg. het hele traject komen we misschien 5 auto's tegen. Dat brengt ons op het idee om wat wilde plannen voor de videoclip werkelijkheid te maken. Zo leek het ons leuk dat ik midden op een Highway zou zitten en de camera snel op mij af zou komen, terwijl je achter mij de glooiende wegen tot eindeloos ziet doorlopen met in de verte hitte-luchtgolfjes die van het asfalt komen. Zo gezegd, zo gedaan. Dus in mijn cowboypak midden op de weg zittend, instructies van cameraman Gertjan opvolgend, terwijl Ries over de weg kijkt of er niet alsnog verkeer aan komt dat mij te pletter kan rijden, filmen we de verschillende scenes. Het levert mooie plaatsjes op. En een hoop lol.

Door naar El Paso. We besluiten de short cut te nemen, om tijd genoeg te hebben iets te kunnen zien van El Paso. Even een tussenstop bij een bizar kunstwerk nabij Marfa. Midden in het kale landschap van dit deel van Texas hebben twee kunstenaars een (nep)winkel van Prada neergezet.

Prada Marfa genaamd. Het is een protest tegen de hebberigheid en geilheid op merkprodukten en ligt net ten oosten van het dorpje Valentine. Valentine is zo’n typisch arm plattelandsdorp waar alles verrommeld en kapot is, de huizen op instorten staan, oude auto’s op de meest vreemde plekken staan weg te rotten en alles in de omgeving vies, vuil en vol troep is. het contract met de strakke vormgeving van de (nep) Prada winkel kan niet groter.

De weg naar El Paso is lang en saai. Vlak land, rechte wegen en niet veel te zien. Veel verkeer met enorme vrachtwagens die op hoog tempo ons voorbij rijden, veel grenspolitie ( de Mexicaanse grens is nooit ver weg).

Vlak voor Fort Hancock draaien we de weg af naar The Tiger Restaurant. We moeten immers wat eten en veel komen we het komende uur niet tegen. En het Tiger Restaurant wordt omschreven als een pleisterplaats voor truckers. Tja, hoe zal ik dit etablissement nu eens omschrijven. Het lijkt al lang verlaten te zijn, maar is het niet. De buitenkant is oud, vervallen, smerig en dichtgeplakt met oude reclame.  Het lage dak is afgedekt met bijna vergane plankjes hout. Op de smoezelig witte muren staan in comic-achtige letters hun aanbod geverfd. The Tiger staat achter een oud groezelig tankstation voor trucks. De parkeerplaats is een enorme zandplaat vol gaten en plassen.

De ingang van een restaurant is een winkel waarin totaal ongedefinieerde collectie aan spullen wordt verkocht voor truckers en passanten. Eenmaal door de winkel lopen we langs de keuken. Een grote ruimte met oude verroeste en verweerde fornuizen en afzuigers, allemaal bedekt met aluminiumfolie zodat vet geen grip krijgt op het roestvrijstaal. Maar de folie zit er zo te zien al even op. Grote ingedeukte pannen staan te pruttelen op het vuur. In zwart geblakerde pannen met bakelieten handvaten ligt van alles te bakken. De vloer is een allegaartje van tegels, vloerbedekking en zeil. Alle bankjes zijn kapot. bekleding is gescheurd of door ouderdom vergaan, delen van de bankjes missen en als we op de bankjes neerploffen blijkt de vulling van de bankjes ook al vergaan en zitten we bijna rechtstreeks op de vering en het hout. Hoeken zijn van de tafeltjes gestoten, er staan willekeurige snuisterijen op de randen van de muur, vieze stoffige kabels hangen losjes vastgespijkerd aan de muur naar ouden stopcontacten en verdeeldozen en grote roestige platen van benzinemerken die al lang niet meer bestaan zijn opgehangen als decoratie. Bij de ingang van het restaurant staat een enorme zwarte windmachine van een meter hoog frisse lucht te blazen in ruimte. Een scene uit een ranzige film, dat is het. De obese serveerster met blauw schort voorgeknoopt komt onze bestelling opnemen. Ook haar broek is vol scheuren….maar dat is de enige vorm van veroudering die bewust is aangebracht. En wonder boven wonder smaken de tamales, clubsandwich en hamburger prima. Grote blik cola ernaast, en we hebben lunch. Ook het afrekenen gebeurt op een kassa uit 1985 met een laag stof er op die zich ook rond dat jaar is beginnen op te stapelen.

Na een kort religieus bezoekje aan een Spaanse missie rijden we El Paso binnen. Op het eerste gezicht is El Paso een mooie stad. Mooie statige gebouwen, bijzondere architectuur. Maar dan zie je wat het werkelijk is….verlopen schoonheid. Mooie gebouwen, brede straten, parkjes, winkelstraatjes. Maar alles is verlaten vervallen en verlopen. Veel staat leeg of is gesloten. In de winkeltjes die er nog wel zijn is alleen maar rotzooi te koop die het bij de val van de muur in 1985 leuk zouden hebben gedaan bij de Oost-Duitsers.

Type winkel “veel voor weinig”. Door de stad trekt een lang stoet van mensen die hier de grens van en naar Mexico passeert via de enige toegangspoort met Mexico in deze stad. Aan beide zijden van de grensovergang wordt de grens afgeschermd een honderden kilometers lange verroeste muur van staal (“Build that wall!! Build that wall!!) van enkele meters hoog met bovenop prikkeldraad. De rij auto’s dat Amerika in wil en gecontroleerd wordt is lang. Het aantal auto's dat wacht om Amerika weer uit te kunnen is op 1 hand te tellen.

Op de snelweg die pal langs de muur loopt wordt gewaarschuwd voor plotseling overstekende vluchtelingen. Bizar. Alsof het een soort van overstekend wild is. Nog meer bizar is het dat aan de Mexicaanse kant van de grensmuur op diverse plekken een groot pretpark is gebouwd met achtbanen, zweefmolens en reuzenrad. Alsof illegalen voordat ze de gevaarlijke oversteek naar Amerika proberen te maken eerst nog even in de achtbaan willen zitten en een suikerspinnen willen eten.

El Paso lijdt duidelijk onder het illegalenprobleem. Het is arm en al zijn geld lijkt op te gaan aan bestrijding van illegalen en drugscriminaliteit. Op straat liggen mensen te slapen en bij de daklozenopvang twee blokken naast ons hotel slapen mensen in zelfgemaakte tenten van dekens verstrekt door het rode kruis.

Jammer van de potentie van deze stad.

Maar ons hotel is prachtig. Het oudste hotel van de stad. “Dit verborgen juweel neemt je mee terug naar de jaren 1920” staat er in de folder en dat is ook zo. Al bij binnenkomst in de jaren twintig lobby, met oude stalen kooilift, etalage met curiosa uit vervlogen tijden, een oude zwarte typemachine, een oude switchboard voor telefoonverbindingen, een houten telefooncel met zwarte draaischijf-telefoon er in en gezellige nachtclub jazz uit de speakers voelt het alsof je terug stapt in de tijd. Het hotel werd geopend in 1922 door Preston E. Gardner en is daar dus ook naar vernoemd. De marmeren trap met donkerhouten leuningen leidt naar kamers die talloze beroemde gasten hebben gezien. Een van die gasten was America's Most Wanted, bankrover John Dillinger en twee leden van zijn bende die op de vlucht incheckten bij Gardner Hotel. Hij koos kamernummer 221. Dat had twee redenen: de kamer is moeilijk te vinden door de wirwar van donkere gangen in het hotel, en de kamer geeft uitzicht op beide straten waaraan het hotel staat, zodat hij op tijd kon zien of de politie onderweg was.

De Amerikaanse romanschrijver, Pulitzer Prize-winnaar Cormac McCarthy was hier een vaste bewoner van het hotel. Het hotel komt zelfs voor in zijn boeken. Hij schreef er ”no country for old men”. En als je de film kent (won ooit 4 oscars, gaat ‘m zien….van de Coen brothers, met een weerzinwekkend enge rol voor Javier Bardem) en de fabuleuze scene bij de grensovergang met Mexico voor je haalt, dan heb je een beeld hoe het er hier aan de grens er aan toe gaat.

Een restaurant vinden in El Paso op dinsdag avond blijkt geen sinecure. Alles is dicht of al vertrokken. In het cafe onder ons hotel, Craft en Social, bestellen we dan maar één van de vele speciaal bieren (dat kunnen ze inmiddels wel in Amerika) en een goed gevulde sandwich, guacamole en tortillachips. Aan de bar raken twee Amerikaanse mannen/militairen, Chris en Gavino, aan de praat met ons.

Ze vertellen honderduit over hun werk, leven, ideeën en ervaringen. Ze zijn in El Paso om als militaire leidinggevenden iets meer te leren over mentale gezondheid van hun manschappen. Beide nog maar in de 30 hebben behoorlijk wat oorlogservaring en delen met ons dat de zorg voor militairen in Amerika lang niet is wat het moet zijn. Of zoals Chris zegt: "Met een beetje psychische hulp had ik niet 3 keer hoeven scheiden."

En zoals Amerikanen dat soms kunnen doen, alles met volle overtuiging, veel egocentrisme, behoorlijk zelf ingenomenheid en en uitermate goedgebekt. En ook dan lijkt het er weer op dat Amerikanen echt geloven dat zij in het land van ultieme vrijheid leven, dat Europa ergens tussen met communisme en hun inhangt en dat de rest van de wereld onvrij leeft. Als we met een paar voorbeelden laten zien dat de vrijheid in Amerika ook maar een dun laagje vernis is is en wij op veel punten in Europa veel makkelijker keuzes kunnen maken in het leven, zegt Chris heel ruiterlijk: "touché". Na twee rondes bier nemen we afscheid en krijgen we nog wat proeverijtjes van de barman van hun extreme bieren: bier met chocoladesmaak en bier met havermout en koffie smaak. Niet te hachelen.

We schuiven onze kamers in met warmhouten meubels, hagelwitte lakens, proceleine witte wasbak en waaier aan het plafond die al sinds 1920 in de kamers staan. Het enige wat ontbreekt uit die tijd is de levende kanarie die in elke kamer hing als gezelschap voor de hotelbewoner.