25 Mei: Eyeside to the blind

(25 Mei 1965: Blues-harmonicaspeler en zanger, Sonny Boy Williamson overlijdt in zijn slaap. In 1963 gaf Sonny Boy een optreden in Albuquerque in het beroemde Kimo Theater, dat bekend staat om zijn prachtige architectuur en akoestiek.)

25 mei 2023, Albuquerque

Ruidoso’s Best Western verwent ons vanochtend met een uitgebreid ontbijtbuffet, met zelfs verse tamales. Normaal niet gelijk mijn keus voor het ontbijt, maar wel zo lekker dat ik de verleiding niet kan weerstaan. Het zal de Mexicaanse uitbaatster van de ontbijtzaal zijn die voor deze verassing zorgt. We gaan via kronkelwegen door bergen, over “the plains” en door de bossen naar Albuquerque. Op zich niet eens zo’n lange rit, zo’n 350 kilometer. Maar we kiezen (soms bewust, soms onbewust) grotendeels over gravelwegen te gaan. Dat levert prachtig plaatjes op van grote boerderijen, eindeloze vergezichten, keuterboertjes in kleine hutjes boven op bergen, loslopende koeien, paarden, geiten en ezels. Maar ook cafe’s en kroegen op de meest bijzondere plekken, ghost-towns en soms pure armoede. Het haalt wel de tempo uit onze rit.

In het plaatsje Corona (zie je wel, Corona bestaat wel) zien we een kleurige gevel en parkeren voor de deur voor een kop koffie. Binnen hangt een fel blauwe wand vol met foto’s van cowboys en rodeorijders. Sommige met een brief ernaast over hun bezoek aan het cafe, sommige met handtekening, soms op een vergeeld krantenartikel. Er hangt ook een foto van een ontploffende atoombom, een schilderij van een wit paard, de afstudeerfoto van de dochter van de eigenaar, een kopie van een Fila Kalo en een modern schilderij van 3 dansende Mexicaanse danseressen. Het systeemplafond bestaat uit diverse soorten platen in diverse soorten vervuild wit. Op het menu staan ook Sopaipillas. Precies, geen idee. Maar het staat bij de zoetigheden, dus we bestellen een mandje Sopaipillas. Blijkt een mandje vol gefrituurde  bolle deegflapjes te zijn. Heerlijk met honing overgoten.

Gelijk na het dorp gaan we weer een zandpad op om daar weer een uur door de velden en de bergen te rijden. Alleen maar mooi, mooier, mooist. En Gertjan stuurt ons weer feilloos door over de gravelroads, af en toe plotseling op de rem trappend omdat hij weer een prachtige scene voor de clip ziet.

Op internet vinden we één van de weinige lunchplekjes die de eerdere bezoekers kunnen bekoren in dit eindeloze boeren land. Het heet The Thriving Roots. Ze schijnt gewone broodjes te hebben. Gewoon met beleg en zonder friet en vettigheid. Klinkt goed. We rijden Estancia binnen. Wat halfvergane winkels, een hardwarestore, een Vellay tankstation, een Roadrunner supermarkt, een smutzige hamburgertent, een dichtgetimmerd restaurant en dat is het. We rijden 5th street nog maar eens af en zien nog steeds niks wat lijkt op een broodjeszaak. Als we er nog een keer langs rijden zien we een zwart geverfd pand met slordige gordijnen en met op het raam wit gekalkte leuzen. Dat moet hem zijn. Eenmaal binnen was het aller gezelligst en worden we warm welkom geheten door de eigenaresse, die in deze thee en kruidenwinkel naast zeepjes, batik-t-shirts, zelfgemaakte zeep en geneeskundige stenen ook de lekkerste broodjes maakt. En lekker zijn ze de BLT, broodje kip en broodje Pastrami met dille pickle.

Als we Albuquerque naderen besluiten we alsnog op zoek te gaan naar een oude gitaar om te figureren in onze clip. We struinen alle Antique-stores van Oost Albuquerque af. Antique/antiek moet je hier met een korrel zout nemen. Het is vooral voor gebruikte troep, maar geen gitaar.

En tussendoor doen we nog iets heel neurderigs. Van 2008 tot 2013 liep de waanzinnige serie Breaking Bad op Netflix. Daarna liep het vervolg op deze serie “Better Call Saul” van 2015 tot 2023. De laatste is (naar mijn bescheiden mening) misschien wel de beste serie ooit. Een cultstatus hebben de series absoluut bereikt en daarmee ook de acteurs en de locaties waar het zich afspeelt. En veel, zo niet bijna alles, speelt zich af hier in Albuquerque. Dus voor de kenners: we rijden eerst naar de nailsalon Day Spa and Nail, een Vietnamese nagelsalon waar  Jimmy McGill aka Saul “kantoor” houdt in de bezemkast. De plek is net zo desolaat als in de serie. De volgende plek is A1A Carwash, die Walt kocht samen met Skyler om z’n drugsgeld wit te wassen. De Carwash is gewoon in bedrijf. De eigenaar nodig ons uit om even binnen te kijken en wat herinneringen aan de wand van de ontvangsthal te bekijken. Heel slim heeft hij aan het einde een vendingmachine gezet met Breaking Bad prullaria. 

‘s Avonds bezoeken we nog even het huis van Jesse Pinkman vlak bij ons hotel en zien in het abdode winkelcentrum van Albuquerque een poster hangen van Los Pollos Hermanos, naast een paar witte emmers met het zelfde logo.

Ons donker rood geverfde hotel staat pal aan de route 66. Na het inchecken (bij een hyper receptioniste die maar verwarring bleven zaaien bij haarzelf waar Nederland precies ligt) lopen we even naar de Mexicaanse supermarkt aan de overkant. Wat een feest is dat. Een Supermarkt vol lekkers met verschillende keukens waar taarten worden gebakken, Mexicaanse maaltijden worden bereid en water met smaakjes elke dag vers worden bereid. En dan een winkel vol groenten en fruit, Mexicaanse kruiden, pepers, sauzen en ander eetbaars waar ik nog nooit van gehoord heb.

Bij de kassa denk ik even dat ik er goed ben gaan uitzien deze reis. De caissière doet heel moeilijk als ik bier wil afrekenen en zij moet controleren of ik echt wel 21 ben. Ze kijkt naar mij, kijkt naar mijn rijbewijs en herhaalt dat nog een keer of vijf. Of ik dat echt ben, en waar m’n leeftijd staat. Manager erbij. Collega meekijken. Uiteindelijk blijkt dat ze niet weet hoe ze een Nederlandse datumnotering (dag/maand/jaar) moet noteren in haar kassa (maand/dag/jaar).

Tegenover ons hotel staat een grote oude gele openbaarvervoer-bus. Op het bord boven de bestuurder waar normaal de bestemming van de bus staat, staat nu “Taco bus”. Ter hoogte van de bestuurderszit zit een luikje. Een Mexicaanse jongeman kijkt vrolijk uit het luikje. We kunnen bij hem bestellen en dan in de bus gaan zitten en het opeten. We bestellen taco’s met geit, een broodje met varken en ananas en taco's met op houtskool gebakken kip. Hoe ze het doen in het keukentje achter de bestuurdersplek is mij een raadsel. Maar het smaakte fantastisch. En op de achtergrond, achter in de bus klinkt het Mexicaans volkslied op een enorme tv als start van een blijkbaar heel belangrijke voetbalwedstrijd.

We halen nog even een flesje bourbon, vlak bij de brug in een zaakje naast een steakhouse. De ruimte waar je in stapt oogt als een iets te vol magazijn. De ruimte achter de deur is ongeveer 2 bij 1 meter. Links en rechts van ons een houten plank en voor ons de winkeleigenaar achter een witte houten smoezelige balie met daarop een blauwe plastic kassa. Wat we willen, vraagt de verkoper met een klein Sjef van Oekel snorretje en zijn spaarzame haar met veel vet van de linker kant van zijn hoofd naar rechts gekamd. Een bourbon, zeggen we. Hij schuift de hele balie een meter opzij en zegt: kijk maar even achterin het magazijn, links en rechts staan er verschillende.

En nu zit ik naar jullie typen met in mijn hand een plastic hotelbeker met heerlijke bourbon.